ZSG im.prof.E.Pijanowskiego

mgr Monika Stempień - nauczyciel historii i WOS w ZSG To co dziś łączy moją opowieść o wojennej Warszawie, to ludzie, którzy w niej mieszkali, często od pokoleń, ich losy i emocje. Stolica była miejscem pracy, urodzenia, życia w czasach pokoju. Wybuch drugiej wojny zmienia to życie w sposób gwałtowny i radykalny. Ludzie nawet   w najgorszych koszmarach nie spodziewali się, że nowy konflikt zbrojny stanie się częścią ich rzeczywistości, że wojna znana z opowieści żołnierzy frontowych, będzie miała charakter totalny - bombardowania miasta, masowe egzekucje, terror to codzienność wojennej stolicy.

Obrona Warszawy będzie trwała do 28 września. Od początku mieszkańcy i żołnierze będą zgodnie współdziałać, poczynając od działań lokalnych, poprzez władze cywilne i  wojskowe. Komisarzem cywilnym obrony stolicy był Stefan Starzyński, prezydent miasta, którego poświęcenie i determinacja będzie przykładem dla wątpiących w sens prowadzenia walki. „ Był duszą obrony miasta” - tak o Starzyńskim powiedział znany pianista i  kompozytor Władysław Szpilman. Przez cały okres walk, miasto będzie bombardowane, znajdzie się w  okrążeniu. Będzie brakowało wody, prądu, żywności. Ulegnie całkowitej zmianie życie codzienne. „Na ulicach zabici, ranni, konie obok ludzi. Tak chyba wyglądać będzie koniec świata”. Przytoczone zdania to fragment wypowiedzi świadka, doktora Ludwika Hirszfelda. Najgorszym momentem będzie tzw. czarny poniedziałek, 25 września, kiedy niemieckie lotnictwo zrzuci na Warszawę 560 ton bomb burzących oraz 72 tony zapalających.
Bilans będzie tragiczny - 25 tysięcy zabitych, 12 procent zniszczonej substancji miasta. Pomimo  tak dramatycznej sytuacji,  mieszkańców  na wieść o kapitulacji ogarnęła zbiorowa rozpacz, były przypadki samobójstw, ogólne niedowierzanie, że cały wrześniowy wysiłek poszedł na marne.
Zaczynał się nowy rozdział w dziejach miasta, przywołując słowa profesora Tomasza Szaroty „okupowanej Warszawy dzień powszechny”.

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł